Хмм…Темно е.Каде сум јас? Едно патче пред мене. Гледано одозгора темен лавиринт,разгранети патеки,некаде ѕидови а некаде нема крај . Многу познато!? Од каде? Немир ме обзема. Почна телово да трепери.
Ногата во исчекор се се поврати. Стравот,болката,загриженоста… Стоп! Ја вратив ногата назад уште неспуштена. Го знам јас овој пат. Го поминав и нема враќање! Некој повторно сака да си поигра со мене. Но, сега јас ја знам неговата игра. Самоконтролата е тука знам кога е доста. Го пакувам минатото во куфер и го фрлам. Не е лесно! Но сега знам, можам да си играм со Умот. Може не од прва ама со вежба од трет пат ќе го фрлам! Така фрлен сега е полесно.
Тишината во мене ме смирува. Се слушам само јас. Мирот е во мене, себично го чувам.
Одеднаш светлина пред мене. Лебдат прашања како во облаци завиткани: “ Што ако не се случи така како што планирам? “ , “ Што ако се случи ова или она ?” Повторно истите чуства … Но сега за тебе ли Иднино ! Доста e! Лекцијата е научена. Не дозволувај никој мирот во тебе да го разниша .
Енергијата не ја насочувај кон непотребни работи (минатото,иднината), фокусирај се кон она што те прави среќен. А среќата се наоѓа во самите нас. Состојба на умот што без смиреноста, внатрешниот мир не може да се контролира. Сега ми е полесно.
Гледам пат,осветлен, посеан со радост, среќа, љубов, добрина што вреди да се изоди. Лебдам…
Слушам силен плач од бебе. Каде сум јас ? Се разбудив од сонот со насмевка и благодарна за овој нов ден.
Живеј сега! Живеј среќно!
Со верба во Бога, внатрешниот мир, среќата во нас и невозможното станува возможно!
Анета Јовановска
Ти се допаѓа? Следи не на Фејсбук и прочитај уште милион вакви текстови…
